HET VERHAAL ACHTER DE CHINESE VLAG

De Chinese vlag van de volksrepubliek werd op 1 oktober 1949 voor de eerste keer gehesen. De achtergrond kleur is rood en linksboven staat één grote gele ster met vier kleine sterren eromheen in de vorm van een boog. De vlag werd door een econoom en kunstenaar uit Ruian genaamd Zeng Liansong ontworpen. Na een oproep van de Consultatieconferentie van het Chinese volk in juli 1949 ontwierp hij de Chinese vlag. Deze Conferentie heeft ruim drieduizend inzendingen gekregen nadat hij een vlag ontwerpwedstrijd georganiseerd had.. Er werden uit alle inzendingen 38 finalisten uitgekozen en eer ervan was het ontwerp van Zengs. Uiteindelijk werd zijn vlag gekozen, maar werd pas daadwerkelijk in het jaar 1949 op 27 september aangenomen nadat het ontwerp een paar keer werd gewijzigd. Na een paar dagen op de eerste dag van oktober werd voor het eerst de vlag gehesen door de toenmalige president genaamd Mao Zedong en dit deed hij op het Plein en die wordt de Hemelse Vrede genoemd.

GESCHIEDENIS

De Qing-dynastie die als keizers heersten in 1644 tot 1911. Zijn waren afkomstig van het volk Mantsjoes. In 1863 werd er in China een vlag ingevoerd. Deze vlag had een vorm van en driehoek. Deze was geel gekleurd en met een blauwe draak erop. De draak wordt namelijk gezien als een geluk. Deze vlag zou in 1872 een nationale vlag worden. In 1889 werd er een andere vlag ingevoerd, deze was rechthoekig. Maar de draak bleef erop staan. Rond 1900 werd de vlag pas veel gebruikt. Later in 1895 werd er weer een andere vlag ontworpen door Lu Hoa-tung. Deze vlag hete ‘Blauwe lucht met een witte zon’. Hij presenteerde de vlag aan het republikeinse leger bij een oprichtingsbijeenkomst van een anti-monarchistische organisatie. Later werd het een partijvlag van de Kwomintang. In 1911 werd de keizer van Qing-dynastie door een opstand van de troon afgestoten. En werd de Republiek China uitgeroepen. Hierna hebben de Buiten-Mongolie en Tibet zich verklaard. Ook werd Tanna Tuva ingenomen door Rusland. Ten tijde van de opstand in 1911 werden er vele verschillende vlaggen gebruikt door afzonderlijke legers. De blauwe vlag met de witte zon werd op andere plaatsen gebruikt. Daarnaast was er een vlag met achttien gele cirkels. Die stond voor alle achttien toenmalige deelgebieden in China. In het noorden van het land werd er weer een andere vlag gebruikt. Deze had een kleurencombinatie van rood, geel, blauw, wit en zwart. Deze laatste vlag zou een nationale vlag worden in 1912.

DE KLEUR ROOD

Sinds 1911 is deze kleur van de Han-Chinezen en staat ook voor het communisme. De kleur symboliseert ook het bloed van de Chinese soldaten die in de oorlog stierven voor de revolutie.

DE GROTE STER

De grote ster die op de Chinese vlag is weergegeven staat voor de leidende rol van de communistische partij.

DE VIER KLEINE STERREN

De vier kleine sterren op de Chinese vlag staan voor de bevolkingsgroepen:

• De arbeiders
• De boeren
• De kleine burgerij
• De vaderlandse bezittende klasse

DE VIJF STERREN SAMEN

De vijf sterren die samen op de Chinese vlag staan grijpt terug op de oude symboliek waarin het getal voor kracht en volkomenheid staat. Samen symboliseren de vijf sterren de vijf delen waar China uit bestaat:

• Het eigenlijke China
• Mantsjoerije
• Tibet
• Mongolië
• Xinjiang

DE CHINESE MUUR

Als een kronkelende drakenstaart slingert de Chinese muur langs de noordgrens van China. Zoals de naam al doet vermoeden, is de Grote Muur een indrukwekkend architectonisch wonder en wordt hij vaak geprezen als een van de grootste kunstmatige wonderen van de wereld. De Grote Muur van China’s geschiedenis strekt zich meer dan 2000 jaar terug, tot een tijd voordat China zelfs een verenigd land was. Maar de Grote Muur van China is niet echt een grote muur. “Het eerste wat opvalt” wat reisspecialist Stan Godwyn zei tegen Travel + Leisure, “is dat het eigenlijk een serie muren en vestingwerken zijn.” Ondanks het culturele en historische belang, was het niet tot 1987 dat de Grote Muur van China door UNESCO op de Werelderfgoedlijst werd geplaatst.

HOE WERD DE GROTE MUUR VAN CHINA GEBOUWD?

Ondanks zijn naam is de Grote Muur eigenlijk een verzameling vestingwerken, waarvan sommige parallel aan elkaar lopen, terwijl andere cirkelvormige of zijmuren zijn. Er zijn zelfs delen van de Grote Muur die natuurlijke barrières zijn, zoals rivieren of hoge bergen. Honderden jaren voordat een officiële constructie op de Grote Muur begon, bouwden individuele Chinese staten versterkingen tegen elkaar, waarbij ze voornamelijk aarde, hout en stenen gebruikten. De bouw tijdens de Ming-dynastie maakte gebruik van bakstenen in plaats van gesneden stenen, die grotendeels in de fundering en gateways voorkomen. Qin Shi Huang had een werkkracht van bijna 300.000 soldaten. Honderdduizenden mannen stierven terwijl ze aan de muur werkten, wat inhield dat ze zware materialen op hun rug naar de top van de tralies moesten dragen. Veel van het werk aan de oudste delen van de Grote Muur werd met de hand gebouwd, hoewel ook primitieve technologie (wielkruiwagens, touwen, mand-en-katrol-systemen en paarden- of ossenkarren) werd gebruikt.

WANNEER WERD DE CHINESE MUUR GEBOUWD?

Het is moeilijk om precies te zeggen wanneer de Grote Muur van China werd gebouwd, omdat zoveel dynastieën en heersers hebben bijgedragen aan de constructie ervan. Er wordt gedacht dat de eerste stukken van de muur al in 770 voor Christus werden gebouwd, hoewel het officiële werk pas op 221 voor Christus begon. Tijdens het bewind van keizer Qin Shi Huang. Het grootste deel van wat vandaag overblijft (dat stuk van 8800 km) is gebouwd tussen 1368 en 1644 tijdens de MIng-dynastie. Volgens de Travel China Guide droegen zo’n 20 staten en dynastieën bij aan de bouw van de Chinese Muur in de loop van vele millennia.

WAAR IS DE GROTE MUUR VAN CHINA?

De Grote Muur van China is gemakkelijk bereikbaar vanuit Beijing, hoewel de massieve structuur zich uitstrekt van Hushan, Liaoning in het oosten tot Jiayuguan, in het noordwesten van het land. Over het algemeen verdedigt de Chinese muur de meest noordelijke grens van het land. Een archeologisch onderzoek uit 2012 schatte dat de muur (rekening houdend met alle dynastieën die aan het bouwwerk hadden gewerkt) 15 provincies doorkruist en zich uitstrekt van Xinjiang, in het noordwesten, tot de grens van Korea in het oosten. Een behoorlijk stuk zou je zeggen.

DE VERSCHILLENDE TIJDEN

Stel je voor dat je jezelf hebt gevonden in Kashgar, de meest westelijke stad in Xinjiang, China’s meest westelijke regio. Je vriend stuurt je een sms en zegt dat je hem om 15:00 uur moet ontmoeten. Klinkt redelijk rechttoe rechtaan, toch? Niet in Xinjiang. Als je vriend de Han-etniciteit van de Chinese meerderheid is, kun je ervan uitgaan dat hij om 3 uur verwijst naar de standaardtijd van Peking. Maar als je vriend een Oeigoer is, de grootste etnische minderheidsgroep in Xinjiang, verwijst hij misschien naar ‘lokale tijd’, die twee uur achterloopt.

VERWARRING

De reden voor de verwarring is simpel, China, een land dat ongeveer even groot is als de continentale Verenigde Staten, heeft één tijdzone. Beijing Standaard Time. Dit betekent dat wanneer het 6 uur in de hoofdstad van de natie is, het 6 uur bijna 4800 km verder naar het westen is, in Kashgar. Allison Schrager, in haar wijdverspreide artikel van vorige week waarin gepleit wordt voor het terugdringend van de tijdzones van de continentale VS van vier naar twee, noemde China een voorbeeld van waarom zo’n verandering minder problematisch zou zijn dan mensen zouden verwachten. Misschien wel, maar de enkele tijdzone presenteert vreemde dingen: in de zomer bijvoorbeeld is het niet ongewoon in Urumqi, de hoofdstad van Xinjiang, om mensen te zien genieten van een prachtige zonsondergang…. om middernacht. Of dat de zon daar rond 10 uur ‘s winters opkomt. Om tegenmoet te komen aan mensen die hinder ondervinden van de wijziging in de tijdzone, passen winkels en restaurants in Xinjiang hun openingstijden vaak aan, maar het effect kan nog steeds desoriënterend zijn voor de niet-gewentelde reiziger.

TIJD IN CHINA VROEGER

China heeft niet altijd één tijdzone gehad. In 1912, het jaar na de ineenstorting van de Qing-dynastie, vestigde de pas machtigde Republiek China vijf verschillende tijdzones in het land, variërend van vijf en een half tot acht en een half uur voorbij Greenwich Mean Time. Maar in 1949, toen de Communistische Partij de controle over het land consolideerde, verordonneerde voorzitten Mao Zedong dat heel China voortaan op tijd in Beijing was voor de doeleinden van nationale eenheid.

ÉÉN TIJDZONE

Gezien de staat van de natie in die tijd was Mao’s redenering legitiem: slechts twee decennia daarvoor was China een gefragmenteerd land, met grote delen (zoals Xinjiang) buiten de facto controle van de centrale overheid. En deze beslissing om het hele land onder één tijdzone te verenigen, was nauwelijks ongekend: recent onafhankelijk India had bijvoorbeeld net twee jaar eerder een soortgelijk beleid ingevoerd.

STANDAARD TIME

Voor de meeste mensen in China is de enkele tijdzone hoogstens een mild ongemak, een planningsfoutje dat eenvoudigweg een beetje moet worden aangepast. Maar in Xinjiang verdeelt de kwestie van de tijd de bevolking van de regio. Onder Han-Chinees vertelde Justin Jacobs, een Xinjiang-expert aan de Amerikaanse universiteit, dat het gebruik van Beijing Standard Time universeel is: “dat er nog een klok is, zelfs niet iets waar de Han aan denkt.” Maar veel van de Oejgoerse bevolking geeft er de voorkeur aan hun eigen tijd. In Urumqi, een stad in het oosten van Xinjiang, voornamelijk bewoond door de Han, volstaat Beijing Standard Time.